Rodzina - Dar od losu?
poniedziałek, 7 czerwca 2021
: Konsultacje i terapie z psychologiem online- umów najbliższy termin >
Czym jest dla Ciebie rodzina? Czy daje Ci ona ciepło, bezpieczeństwo czy obojętność i zwątpienie, a może ból i cierpienie? Czy znajduje się w Twojej hierarchii wartości?
Jaki jest Twój pogląd na ten temat?
Rodzina to pierwsza, najważniejsza struktura społeczna, na której oparte są późniejsze relacje, jakie tworzysz z innymi ludźmi. Od pierwszych chwil Twojego życia, należysz do jakieś grupy społecznej, w której unormowane są pewne zasady, priorytety. Kiedy pojawiłeś się na świecie, kiedy otworzyłeś oczy, najpierw zobaczyłeś zapewne swoją matkę, która przez 9 miesięcy nosiła Cię w brzuchu, pod sercem. Pamiętasz, jaką radość jej przyniosłeś? Zdajesz sobie sprawę, jaki to mógł być szczególny moment dla niej?
Narodziny wymarzonego dziecka to moment radości oraz zachwytu. Na świat przychodzi mała istota, która dla każdego członka może być kimś innym, kimś niepowtarzalnym oraz wyjątkowym.
Matki i dzieci
Relacja matka - dziecko odgrywa ogromną rolę w prawidłowym rozwoju dziecka. Dostrzega ją jako pierwszą osobę oraz czuje silne przywiązanie do niej. Na początku ma poczucie, że są jedną całością, jakby stopione ze sobą dwie części. W późniejszym okresie widzi granicę, kim jest ono, a kim jest matka. Dostrzega, że jest odrębnym człowiekiem.
Aby dziecko prawidłowo się rozwijało, niezbędna jest miłość oraz poczucie bezpieczeństwa, które daje matka. Kiedy dostrzega ono pozytywne emocje na jej twarzy, również je w sobie nosi. Nie tylko czuje się kochane, ale również akceptowane przez nią. Wspólne spędzanie czasu, zainteresowanie małą istotą jest ogromnie ważne na tym etapie życia dziecka.
Pierwszy rok życia to kształtowanie się układu nerwowego, a w późniejszym okresie mózgu, dlatego warto spędzać z dzieckiem dużo czasu, nie tylko ucząc go nowych rzeczy, ale także wspólnie się bawić. Dziecko oczekuje ciepła, jakie daje mu dotyk matki. Potrzebuje przytulania, noszenia przy piersi. Daje mu to schronienie oraz pewność, że nic mu nie zagraża, że matka czuwa nad jego bezpieczeństwem.
Kiedy ta podstawowa relacja matka - dziecko jest zaburzona, negatywnie może to wpłynąć na przyszłość dziecka. Matka, która nie jest zainteresowana dzieckiem, kompletnie się nim nie zajmuje, musi wiedzieć, że rozwój dziecka może być opóźniony. Może później zacząć chodzić, bądź mówić. Kiedy brakuje wzajemnej miłości, dziecko może czuć się niechciane oraz odrzucone. Ma poczucie obojętności ze strony matki. Obawia się nie tylko otaczającego go świata, ale również reakcji ze strony matki. Boi się, że ktoś go skrzywdzi i ona nie stanie w jego obronie. Mimo, że ta mała istota dopiero uczy się poznawać świat, widzi emocje na twarzach innych ludzi oraz czuje co oni mu przekazują. Brak radości, uśmiechu na buzi już od pierwszych chwil życia, może przyczyniać się do późniejszych problemów emocjonalnych. Również dotyczy to matki, która zachowuje się obojętnie w stosunku do dziecka. Może mieć do niego neutralny stosunek, który również nie wpływa pozytywnie na nie. Tylko hamuje przekazywanie jakichkolwiek emocji.
Co powie tata...
Oprócz podstawowej relacji jaka łączy dziecko z matką, istotną rolę w życiu dziecka odgrywa także kontakt z ojcem. Dziecko dopiero po jakimś czasie dostrzega jego obecność. Pełni on rolę nauczyciela, który prowadzi przez życie małą istotę. Jest uzupełnieniem miłości, jaką dziecko dostaje od matki. Dba o nie tak jak może, pomaga przy opiece nad nim. Kocha je bezwarunkowo, czyli za to, że jest, że przyszło na świat. Mimo, że matka w pierwszych chwilach może zajmować najważniejsze miejsce w życiu dziecka, później dzieli ono swoją miłość na dwie osoby: matkę i ojca. Dziecko dzięki jego obecności czuje się bezpiecznie. Jego bliskość, sprawia mu radość oraz spokój. Dzięki swojej odpowiedzialność oraz konsekwencji w działaniu dba nie tylko o dziecko, ale również o swoją partnerkę.
Kiedy ojciec nie zabiega o kontakt z małą istotą, jego uczucia mogą być odczuwane przez dziecko. Dostrzega obojętność, która sprawia, że mu przykrość. Może czuć się przez to zagubione oraz odrzucone. Ojciec przez swoje negatywne zachowanie, przysparza partnerce więcej obowiązków nad opieką nad dzieckiem. Może przerzucać na nią wychowanie oraz kształcenie małej istoty. Z braku wiedzy jak można rozmawiać oraz na co warto kłaść nacisk, może obawiać się nowej roli jaką jest bycie ojcem. Ze strachu przed tym, może zrezygnować z zajmowania się dzieckiem, przez co przysparza więcej pracy matce.
Najbardziej brak ojca może odczuwać jego syn, gdyż brakuje mu wzorca męskości. Nie wie, jak powinien zachowywać się mężczyzna, jak powinien postępować w życiu. Nie ma skąd czerpać wiedzy, ani rad. Kiedy natomiast brakuje ojca dziewczynce, może czuć się niepewnie wśród płci męskiej. Może bać się kontaktu z nimi, nie tylko koleżeńskiego, ale również partnerskiego. Może mieć także w głowie utopijny obraz mężczyzny, który może sprawić jej później zawód.
Mama to nie jest to samo co tata
Aby dziecko w pełni prawidłowo się rozwijało potrzebuje miłości zarówno od matki jak i od ojca. To oni zajmują się nim oraz troszczą o jego zdrowie. Zaspokają jego potrzeby emocjonalne przekazując tyle miłości ze swoich serc, aby ono to odczuwało. Nie ma znaczenia czy rodzice są ze sobą, czy nie, ważne jest to, aby każde z nich na swój sposób dawało dziecku miłość, akceptację oraz poczucie bezpieczeństwa.
Czy rodzina to tylko matka i ojciec?
Oczywiście, że nie. Człowiek przychodząc na świat, poznaje powoli ludzi, którzy należą do jego rodziny. Oprócz rodziców widzi również swoje rodzeństwo. Bracia czy siostry bez względu na wiek, mogą dogadywać się w wielu sprawach. Czasami szybciej się porozumiewają między sobą niż z rodzicami. Łatwiej jest im zrozumieć swoje położenie, kiedy różnica wieku nie jest między nimi zbyt duża. Co nie oznacza, że rodzeństwo, w którym jest np. 10 lat różnicy nie potrafią ze sobą zbudować kontaktu. Więź między rodzeństwem może być na tyle silna, że stają się dla siebie bardzo ważnymi osobami. Opiekują się sobą nawzajem oraz pomagają, kiedy któreś z nich ma problem, bądź jest w jakimś kryzysie. Mogą rozumieć się nawet bez słów. Łatwiej mogą odczytywać emocje na swoich twarzach, co umożliwia odpowiednią reakcję. Na przykład kiedy jedna osoba ma smutną twarz, można ją zapytać co się dzieje, czemu jest w kiepskim nastroju.
Relacje między rodzeństwem mogą mieć również charakter negatywny. Zamiast wsparcia, dzieci mogą walczyć ze sobą o względy rodziców. Mogą krytykować swoje sukcesy oraz cieszyć się z czyjeś porażki. Relacja ta ma charakter rywalizacji. Każde z nich może chcieć być lepsze w porównaniu z bratem czy siostrą. Nie potrafią ze sobą rozmawiać oraz nie mogą dojść wspólnie do kompromisu. Kłócą się, krzyczą co utrudnia budowanie pozytywnej atmosfery w domu. Nie wspierają się w chwilach zwątpienia, tylko potęgują negatywne uczucia.
Dziadkowie również są istotnymi osobami w rodzinie. Tworzą historię, którą przekazują potomkom. Opowiadają o swojej młodości, dzielą się wspomnieniami, które miały wpływ na ich życie. Opiekują się młodszymi osobami np. wnuczkami. Uczą ich jak wygląda życie, co może przynieść im los. Oprowadzają po mieście, opowiadając historię zabytków. Przekazują swoją wiedzę, jaką zdobyli w swoim życiu, która umożliwiła im normalne funkcjonowanie. Dają ciepło oraz miłość nie tylko wnuczkom, ale również swoim dzieciom.
Osiągając odpowiedni wiek, dziadkowie mogą stać się narzekającymi osobami. Mogą chcieć za bardzo wywierać wpływ na czyjeś życie. Zamiast pomagać, mogą przekazywać żelazne zasady, które jedynie mają pomóc w korzystaniu z życia.
Pozdrawiam Cię serdecznie,
Anna Kolasińska
www.psychorada.pl
Nasi specjaliści
Aneta Styńska
Psychoterapeuta
Trener żywienia
Diagnostyka
Anna Jabłońska
Seksuolog
Psycholog dziecięcy
Alicja Krawczyk
Doradca zawodowy
Praktyk terapii BSF
Diagnostyka
Hanna Świerczewska
Psychotraumatolog
Psychoonkolog
Łukasz Choinkowski
Barbara Wysocka
Terapeuta SFBT
